TENSEGRITY

Een ander voordeel is de modulaire opbouw, die het gemakkelijk maakt de constructie te verlengen tot bijvoorbeeld een lange tunnel, brug, trappenhuis, schoorsteen of steigerconstructie. Er zijn vele varianten op deze vorm mogelijk, maar deze is bijzonder omdat alle touwtjes even lang zijn (behalve drie aan ieder uiteinde van de brug) zodat het ook gemakkelijk is om de constructie in elkaar te zetten.

In de eerste fase van de ontwikkeling van de tensegrity (rond 1950) dacht men dat deze in aanmerking kwam als belangrijke nieuwe bouwtechniek voor grote werken waarbij relatief weinig materiaal benodigd zou zijn. Nu, inmiddels meer dan een halve eeuw later, moeten we concluderen dat de praktische toepassingen uit zijn gebleven. Persoonlijk heb ik ook mijn twijfels over het technisch nut van een tensegrity, maar als ik geld zou moeten zetten op een tensegrity die kans maakt werkelijk toegepast te worden dan is het deze "brug".

Deze tensegrity gaat in vergelijking met andere tensegrities zelfs nog efficiënter met materiaal om. De paar stokjes nemen relatief een grote ruimte in en de helft van de stokjes heeft maar twee touwtjes aan ieder einde (in plaats van drie, vier of zelfs vijf).

Het is een bijzondere tensegrity met zijn vierkante hoeken. In feite schuurt hij een beetje tegen de definitie van een tensegrity, want volgens de definitie liggen de compressiedelen (de stokjes) in in een net van "trekdelen" (de touwtjes). Maar in deze tensegrity liggen de helft van de stokjes aan de buitenzijde op het grensvlak van de constructie. Je kunt moeilijk zeggen dat ze in een net van touwtjes liggen. Voor diegene die bekend zijn met de "fietswiel discussie", deze heeft niks met deze tensegrity te maken. Ik denk dat iedereen er wel over eens is, dat ondanks het feit dat het niet exact overeenkomt met de definitie het toch wel een tensegrity genoemd moet worden.